VI rozdział

VI :

Obudził mnie głos Hanny i rodziców Arii .

- co się dzieje? – spytałam

-jest źle. – powiedziała Hanna ze łzami w oczach

- jak to źle? Hanna! –zaczęłam płakać

- rozmawialiśmy z lekarzem i powiedział że dają Arii 15 % na przeżycie – powiedział tata Arii a po jego oczach ciurkiem spływały łzy . Szybko wybiegłam ze szpitala, a tam zauważyłam Tobiego. Miałam tylko nadzieje że nie podejdzie .

- Emily ? - zawołał ale nie miałam ochoty się odwracać, szłam dalej

- Emily ?!

- Co ty chcesz ! jesteś świnią dupkiem i frajerem . Chcesz wiedzieć co u mnie ? Wspaniale wiesz uwolniłam się od największej świni na wiecie . coś jeszcze?

- Ja chciałem tylko- przerwałam mu

- nie obchodzi mnie co chciałeś idź do swojej plastikowej lali . Nara poszłam dalej , chciałam zadzwonić do Kuby i porozmawiać ale on nie odbierał . Szłam w kierunku sali tanecznej gdzie pierwszy raz poznałam Arie i Hanne, a tam akurat była próba. Usiadłam na parapecie i oglądałam próbe z ciekawością, łzy leciały mi z oczu dalej nie wiedziałam dlaczego to wszystko mnie spotyka . Podszedł do mnie jakiś chłopak , nie znałam go chociaż spędziłam tutaj tyle czasu .

- Coś się stało ?- spytał

- nie nic , tylko mój tata zostawił mamę , chłopak mnie zdradził i najgorsze przyjaciółka jest w szpitalu ale czy to cie obchodzi – powiedziałam oburzona

-przepraszam , chodź pokarzę ci coś – odpowiedział i złapał mnie za rękę

- ale ja Cię nie znam – odpowiedziałam

- Jestem Chris , już mnie znasz teraz chodź , poprawie ci humor

- ale ja musze wracac do przyjaciółki – chciałam się wymigać

- taka roztrzęsiona jej nie pomożesz . – Powiedział i zaczęliśmy iść . Na ręce miał tatuaż W.  K

- musi być dla cb ważna .

- Kto ?- spytał

- tatuaż – odpowiedziałam

- nie. To nie o dziewczyne chodzi , tatuaż zrobiłem jak popełnił samobójstwo mój przyjaciel

- przykro mi i głupio ja tutaj się nad sobom użalam a ty też masz dużo swoich problemów

- nic się nie stało, a tak w ogóle jak masz na imię

- Emily

- Ładnie, to już – powiedział, zaprowadził mnie na piękną zieloną łąkę . W Paryżu, pomyślicie . Tak też nie wierzyłam ale tam było tak pięknie. ‘

- Skąd znasz to miejsce ? – spytałam

- Przychodziłem tutaj z mamą przed jej śmiercią – odpowiedział, a ja zaczęłam płakać

- co się dzieje ? – spytał

- Nie mogę uwierzyć że jestem taką egoistką, dzięki tobie to zauważyłam

- Wcale nie jesteś , też tak miałem przez parę miesięcy . Myślałem dlaczego to mnie spotyka  najpierw przyjaciel , mama ale później zobaczyłem ile to mnie nauczyło .

- Dziękuję ci – odpowiedziałam

- Ale za co ? – spytał się

- Że mogłam cię poznać , podziwiać to miejsce i odnaleźć jakieś światło  w swoim życiu . Przepraszam ale teraz musze wracać do szpitala

- Nie ma za co  i dobrze , chodź cię odprowadzę . Odprowadził mnie pożegnaliśmy się i przez cały pobyt w Paryżu już go nie zobaczyłam jakby był jakimś moim Aniołem stróżem. Weszłam do Sali a tam była już moja mama ze Stefanem .

- Co Wy tu robicie ?  Mieliście być w niedziele ?- spytałam

- Przyjecieliśmy po Ciebie ? – odpowiedziała mama

- Co ja nigdzie nie wracam ja musze być tu z Arią

- Musze ci coś powiedzieć Aria godzine temu zmarła

- Nieeee , mamo to nie może być prawda  , nieee – krzyczałam i rozpłakałam się przybiegła do mnie Hanna i płakałyśmy przytulając się . Dla mnie nic się już nie liczyło dla Hanny też nie postanowiła jechać od Australii do taty . Postanowiłyśmy też że odpoczniemy od tego i przez jakiś czas nie będziemy do siebie dzwonić . Ponieważ wszystko kojarzyło nam się z Arią . Dzień pogrzebu to coś okropnego, nie wiedziałam co mam myśleć i jak dalej żyć . Po pogrzebie pojechaliśmy na lotnisko wróciliśmy do Katowic.